Rozdział 6

Nawet cień przyjaciela wystarczy, aby uczynić człowieka szczęśliwym.

Menander

Hinata myślała o słowach Itachiego, które wciąż i wciąż rozbrzmiewały w jej uszach.

Nie tylko siła fizyczna jest siłą. Musisz odnaleźć swoją własną.

Nocami uczyła się z Deidarą. Przeszukiwała zwoje, które co rusz podrzucał im Itachi, ale tego dnia nie mogła się skupić.

Uchiha wydawał się w nią wierzyć.

Hinata zamyśliła się i już dawno przestała czytać zwój od Kisame.

– Według notatek: Kirigakure odbudowuje wioskę po krwawych rządach Czwartego Muzukage, a Isobu, trójogoniasty nadal pływa po wodach niezapieczętowany.

Hinata wyobraziła sobie jak straszny może być demon na wolności. Stwarzał realne zagrożenie.

Itachi był spokojny, leniwie dolał jej herbaty jaśminowej do filiżanki.

– Trójogoniasty nie chce być schwytany, nie wynurza się z wody. To nie byłby problem, z twoimi umiejętnościami moglibyśmy go znaleźć. Obawiam się, że demon został już schwytany i zapieczętowany – powiedział Uchiha.

Hinata zakryła twarz dłońmi. Przełknęła głośno ślinę. Bała się, że nie sprosta oczekiwaniom.

– Hinatka, nie martw się. – Deidara położył swoją dłoń na jej ramieniu. – Na razie jesteś tutaj, nie oddamy cię tak łatwo. – Hinata uśmiechnęła się lekko. – Prawda, Itachi?

Uchiha spojrzał na nią, kiwną głową i odwzajemnił uśmiech.

Hinata wstrzymała oddech. Ten Itachi był innym człowiekiem. Nie był tym, za kogo uważali go inni. Ona mogła go naprawdę poznać. Inni go nie znali. Jego historia została w jej podświadomości, ale miała wrażenie jakby to były zaledwie plotki. Bo ten tutaj Itachi był miłym, stanowczym mężczyzną. Nie potworem.

Przynajmniej Hinata miała takie wrażenie.

Musiała na chwilę wyrzucić z głowy Itachiego.

– Opowiedz mi coś o sobie, Deidara–kun.

– Matkę ledwo pamiętam. Zostałem geninem w Iwagakure. Miałem dużo siły, rozwinąłem swoje kekkei genkai bardzo szybko, więc szybko podwyższyłem rangę. Potem już nie pracowałem jako ninja wioski, tylko jako wolny strzelec. Dostawałem zlecenia, to je wykonywałem. Liczyła się dla mnie tylko kasa.

– A co z twoim tatą? – spytała.

– Mój przeklęty ojciec mnie bił – zaczął Deidara – więc go zabiłem – dopowiedział z uśmiechem na twarzy.

– Zabiłeś własnego ojca? – spytała Hinata ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.

– Należało mu się. Nie mów, że dorastałaś w szczęśliwej rodzinie?

– Nie było tak źle – mruknęła i opuściła głowę.

– Nie miałaś nigdy ochoty zabić swoich rodziców? – spytał.

Hinata pokręciła głową.

– Bałam się. Mama umarła, gdy urodziła moją siostrę. Ojciec... – zamilkła i wzięła głęboki oddech. – Ojciec wierzył, że kiedyś będę silna i obejmę po nim władzę. Ale okazałam się być… inna. Nie szanował mnie, mówił o mnie przykre rzeczy.

– Ja bym się postawił.

– Ty jesteś silny, Deidara–kun – odpowiedziała.

Blondyn rozchmurzył się.

– Jeszcze cię wytrenujemy i postawisz się ojcu. – Uśmiechnął się.

– Dziękuję – rzekła rozpromieniona. – A jak trafiłeś do organizacji?

– A głupio wspominać. – Deidara podrapał się po szyi w geście zdenerwowania. – Miałem zlecenie na Itachiego, ale mi nie wyszło.

– Co ty miałeś w głowie przyjmując takie zlecenie, Deidara–kun?

– Myślałem, że będę silniejszy. Przez długi czas walczyłem jak równy z równym.

Itachi zaśmiał się.

– Aż nie użyłem Sharingana – odezwał się Itachi. – Na początku chciałem go od razu pokonać, ale kekkei genkai to ogromy dar, a to Deidary jest unikalne.

– Testowałeś mnie, kazałeś mi walczyć i nie pozwoliłeś uciec.

– Racja – odrzekł. – Jak już cię upolowałem, to zamierzałem to wykorzystać. – Uśmiechnął się.

Hinata spojrzała się w oczy Itachiego. Nieświadomie zapatrzyła się w niego, a on w jej oczy. Hinata odwróciła wzrok dopiero, gdy zdała sobie z tego sprawę. Zarumieniona skupiła wzrok na zwojach, nie patrząc już na nikogo.

***

Okashi wszedł za nią do pokoju. Teatralnie ułożył się na środku fioletowego materaca.

– Czy ty nie łasisz się przypadkiem do mojego sługi? – spytał liżąc łapkę.

– Nie, Okashi–kun, oczywiście, że nie – zareagowała od razu.

– Pamiętaj, że najpierw ja musiałbym się zgodzić na taki związek. Musiałabyś przysiąc, że będziesz mi kupować smakołyki, karmić mnie, dawać mi wodę i nigdy nie dotkniesz mojego ogona. Nigdy – powiedział surowo i pokazał swoje pazury, które zaraz schował. – Ale w sumie codziennie mnie głaszczesz… Musisz się bardziej starać.

Hinata przysiadła się do kota i zaczęła miziać go pod brodą, uważając, aby nie dotknąć wibrys.

– Zapamiętam to, Okashi–kun.

– Nie mów, głaszcz! Miau!

***

Granatowe włosy kołysały się w rytm jej kroków. Miała na sobie czarny płaszcz, a na głowie kapelusz chroniący przed deszczem, który jednocześnie zakrywał jej oczy.

Deidara szedł obok niej i rozglądał się na tubylców.

– Pod wioską jest szeroko rozwinięta sieć jaskiń. Pod wieloma budynkami znajdują się korytarze, zapewne ewakuacyjne. Głęboko pod nami znajdują się schrony, ale nie ma tam ludzi. Nic więcej nie widać, nie z centrum.

– Un… Rozumiem – mruknął pod nosem. – Albo korytarze są bardziej ukryte, albo Fū ukrywana jest za budynkiem przywódcy, albo po za murami wioski.

– Musimy jeszcze pochodzić – odpowiedziała.

– Dasz radę jeszcze używać Byakugana?

– Tak, dam radę.

– Hym… – Westchnął i popatrzył na Hinatę. – Może i tak, nie mogę cię przeforsowywać. Chodźmy jeszcze na zakupy i zbierajmy się stąd.

– Mam pytanie, skąd macie pieniądze?

– Nasza organizacja ma pieniądze, jest oddział, który zajmuje się zarabianiem. Powiedzmy, że wykonuje niewygodne zlecenia.

– Brudne pieniądze? – dopytała się.

– Trochę tak, a trochę nie. Jeśli nie my je wykonamy, to wykona je ktoś inny.

– Mówisz jakby to było takie oczywiste. – Westchnęła.

– Bo jest – odparł. – Sam przecież zarabiałem w ten sposób. Chcesz coś kupić specjalnego do jedzenia? Masz w ogóle jakieś ubrania?

– Nie, Itachi nie pozwolił mi niczego zabrać.

– To w czym ty chodzisz?

Hinata nie odpowiedziała. Zawstydziła się.

Deidara popatrzył się na nią dziwnie. Chłopak wskazał palcem po lewo.

– Zajdźmy do sklepu, bo aż żal mi na ciebie patrzeć.

Hinata zarumieniła się i kiwnęła głową.

Weszli do małego sklepu. Wybór był skromny, ale za to ubrania wyglądały na porządne i starannie wykonane.

– Może to przymierz, danna. – Deidara chwycił za krótką sukienkę.

– Deidara–kun – skarciła go cicho.

Odwróciła wzrok, nie byłaby w stanie ubrać czegoś takiego. Zobaczyła krótkie jasne kimono z czarnym pasem obi. Dobrała do tego dopasowane długie spodnie.

– A nie możesz czegoś z dekoltem?

Hinata zarumieniła się.

– Nie – odpowiedziała.

– Dlaczego?

– Hym… Może dlatego, żebyś mi się w ten dekolt nie patrzył? – Wzięła jeszcze zapas bielizny. Upewniła się wcześniej, że na pewno starczy im pieniędzy. – Mogę coś dzisiaj przygotować dobrego, co lubisz jeść? – Chciała odwrócić uwagę od wybranych ubrań.

– Un, jaka ty jesteś dobra! Poproszę bakudan!

Hinata zaśmiała się.

Bakudan – bomby (jap.)

*****

Inspiracja stroju - www.deviantart.com/na-nedam/art/Ych-7-for-Dranira-617552319 autorstwa Ne Nedam. Moja przeróbka https://funkyimg.com/i/3654g.png

Dzisiaj odrobinę (o połowę) krótszy rozdział, ale chciałam go zachować akurat w takiej długości. Chciałam się skoncentrować na Deidarze. Zrobiłam go trochę podobnego do Naruto, ale Hinata nie jest przy nim taka nieśmiała/zauroczona/ogłupiona. Polubilibyście takiego Deidarę? 

Kyōko

Aż się za głowę złapałam jak zobaczyłam, ile jest błędów we wskazanej przez Ciebie scenie. Tak się wkurzyłam, że przepisałam ją od nowa! Dziękuję. Prawda jest taka, że sprawdzając ten rozdział pewnie niechcący ominęłam ostatni fragment (nienawidzę dokonywać korekty).
Dziękuję za Twój komentarz :D. 
Również życzę dużo weny! ♥

Lys andra

Cieszę się, że tak dobrze przyjęliście Okashiego - nie zapomnę o nim. To będzie nasza maskotka - dużo z niej radości, przyszłe źródło komicznych sytuacji.
Co do treningu, to właśnie trening czyni mistrza. Itachi każdego by wyszkolił - w końcu to Uchiha numer jeden! Hinata na pewno zyska nowe spojrzenie na nią - Itachi patrzy na nią jak na obcego człowieka, w końcu jej nie zna. Docenia też jej obecne umiejętności - Byakugan to już jest pożądana umiejętność, która poza Wioską Liścia praktycznie nie występuje. Nie była doceniana w Konosze, ale poza nią już tak. Właśnie to chciałam ukazać, że to właśnie Itachi musiał ją zwerbować i to właśnie Hinatę (nie kogoś innego), bo ona mogłaby się realnie przydać. Byakugan przy wyszukiwaniu wyjątkowej chakry, widzenie wszystkiego na dziesięć kilometrów... Będzie bardzo pomocna.

Talon

Będzie więcej Okashiego. To on będzie odpowiadał za słodkie sceny w opowiadaniu ♥.

K.

Itachi - mentor i nauczyciel. Nie bez powodu to Itachi miał zwerbować Hinatę - po pierwsze, on także posiada kekkei genkai, więc może z nią na tym polu pracować.