Rozdział 7

Zdrajca to patriota po złej stronie zwycięstwa.

Jay Kristoff – Nibynoc

– Nie mówisz zbyt wiele o sobie, Itachi–san.

Była zaciekawiona Itachim. Nie wiele mówił, jednak wszystko, o czym wspominał miało głębszy sens.

– A chciałabyś coś o mnie wiedzieć? –  spytał.

Hinata potaknęła. Lubiła Itachiego, nawet jeśli jego oczy przypominały jej wizje, które była zmuszona oglądać. Starała się nie patrzeć ciągle negatywnie na obecne sprawy i wyszukiwać pozytywów.

Zaakceptowała swoją sytuację, musiała sama przed sobą przyznać, że lubiła być w kryjówce. Czuła się niejako wolna. Bez rodziny, bez presji klanu. Mogła się uczyć, trenować, miała przy sobie Deidarę, Itachiego i Okashiego.

Bardzo brakowało jej Kiby i Shino, ale rozłąkę traktowała jako konieczny trening. W końcu Naruto opuścił Wioskę Liścia z sanninem, aby kiedyś wrócić do domu silniejszym. Przez pierwszy rok Hinata tęskniła, a potem przyzwyczaiła się do nieobecności Uzumakiego. Oni też może kiedyś się przyzywczają.

– Lubię pić herbatę.

– To już wiem – odrzekła. – Najchętniej pijesz jaśminową, moją ulubioną – dodała.

Chodzili po górach. Hinata miała widok na całą wioskę, którą przysłaniały rozłożyste drzewa. Z góry nie było nawet widać, że to wioska. Mogłoby się wydawać, że u podnóża są same lasy.

– Lubię także dango – przyznał.

Hinata zaśmiała się lekko i zasłoniła swoje usta dłonią.

– Pokazałem ci moje prawdziwe wspomnienia, te które najbardziej mnie ukształtowały. Można powiedzieć, że nikt nie zna mnie aż tak dobrze jak ty. Nikt nie był w mojej skórze. Ty widziałaś wszystko moimi oczami.

Hinata otworzyła szeroko oczy na słowa Uchihy. To było niemal wyznanie.

Obrazy z wizji wróciły do niej. Były przerażające.

– Ale nadal nie rozumiem ciebie i twoich czynów – przyznała. – Twoja przeszłość jest… okropna.

Itachi nie odpowiedział.

– Tutaj wydajesz się być dobrym człowiekiem. Nie postępujesz zbyt… łagodnie – wspomniała to, jak dołączyła do organizacji – ale dążysz do większego dobra.

– Życie nie jest czarno–białe. Coś co wydaje się czarne, w rzeczywistości zawsze ma odcienie szarości – odpowiedział i zapatrzył się na zachodzące słońce.

– Dlaczego to zrobiłeś, Itachi–san? Dlaczego skrzywdziłeś Sasuke? – Zebrała się na odwagę. – Nie mogę pojąć jak mogłeś go tak skrzywdzić.

– Hinata, nie zrozumiesz tego – uciął. – Wybrałem swoją ścieżkę, wierzę w to, że zrobiłem dla niego wszystko co najlepsze. Nawet jeśli mnie nienawidzi, to ja go kocham. Cokolwiek by nie zrobił, cokolwiek by nie powiedział.

Hinata milczała, nie wiedziała, jak ma się zachować.

Rodzinę się kocha, nawet jeśli robi się głupie rzeczy. To były jego słowa.

– W–wiesz dlaczego wtedy z tobą poszłam? – spytała, ale nie oczekiwała odpowiedzi. – Ze strachu. Byłam przerażona, nie chciałam, abyś atakował moją rodzinę. Mówiłeś wtedy o zabiciu całego klanu Hyūga, nie w tym kontekście, ale poruszyłeś tą kwestię. Miałam jeden wybór. Iść albo stracić rodzinę. W końcu byłbyś do tego zdolny – skwitowała.

– Hinata – zaczął. – Nie zależy mi na tym, żebyś cierpiała. Nie jestem dobry, więc nie uważaj mnie za takiego. Mimo to, nie chciałem cię wtedy skrzywdzić. Ani nikogo z twojej rodziny.

– Ale skrzywdziłbyś, gdybyś musiał? Gdybym się nie zgodziła?

Itachi na początku nie odpowiadał.

– Ciebie nie, ale…

Hinata zaniemówiła, chyba nie do końca wierzyła w to, co Itachi chciał powiedzieć, a nie dokończył.

– Teraz już wiesz, że to, co ci mówiłem, to prawda. I nie uciekasz, jesteś tu z własnej woli – dodał.

– Jesteś… – zaczęła cicho i zatrzymała się.

Życie nie jest czarno–białe. Coś co wydaje się złe, zawsze ma odcienie szarości.

– Mieliśmy kiedyś w swoich szeregach Orochimaru. Jest przestępcą, mordercą, ale jest także silny i inteligentny. To właśnie dzięki jego badaniom wiemy jak zapieczętować demony w maskach klanu Uzumaki. Szybko zorientowaliśmy się, że chciał wykorzystać swoją wiedzę i władzę. Chciał wykorzystać demony do swoich własnych celów pod przykrywką pomocy nam. W dodatku zaatakował mnie. Chciał przejąć moje ciało, żeby zyskać moje oczy i przedłużyć sobie życie. Od tego czasu Akatskuki jest wrogiem Orochimaru.

Organizacja nie patrzy na przeszłość. Patrzymy na niepewną przyszłość.

Czy Itachi próbował jej powiedzieć, że gdyby był do szpiku zły, to organizacja by go odrzuciła? Czuła, że czegoś nie wie. Same tajemnice i niedopowiedzenia.

– Czego mi nie mówisz?

– Zdobądź moje zaufanie, a opowiem ci wszystko.

– Ja ci ufam – zaczęła Hinata. – T–to znaczy, ja… – zająknęła. Czuła, że popełniła gafę. – Nie bezgranicznie, ale z jakiegoś powodu jesteś szczery, nie mówiłbyś tego bez powodu. Nie skrzywdziłeś mnie, trenujesz mnie. Pod pewnym względem troszczysz się o mnie. Chyba – dodała niepewnie.

W jej postawie było coś bardzo wrażliwego, jakby w pełni oczekiwała, że Itachi zaatakuje ją czymś bolesnym i poniżającym w odpowiedzi na jej słowa.

– Nie okłamuję cię, niektórych rzeczy nie mogę ci jeszcze powiedzieć. Nie teraz.

Hinata spojrzała w niebo i uspokoiła oddech. Ponownie aktywowała swój Byakugan i przeszukała mocniej korytarze w skałach. W końcu po to wybrali się na zwiady.

– Zabawne – mruknęła Hinata.

– Co takiego?

– W grocie dwa kilometry na północ od nas widzę mężczyznę wyglądającego identycznie jak Taichi, postać, w którą się zmieniłeś.

Itachi wziął głośno oddech.

– To nasz były szpieg, Kayate. Znalazłaś tego zdrajcę.

Uchiha szybko ruszył we wskazanym kierunku. Hinata biegła za nim.

Dotarli po zmroku.

– Jest sam? – spytał.

– Tak, teraz już tak.

W grocie znajdowała się broń. Dużo broni. Hinata widziała, jak Kayate ostrzy miecze.

Itachi wpadł tam bez żadnego przygotowania ani podchodów.

Wyrwał zaskoczonemu mężczyźnie katanę i odrzucił ją daleko.

– Informowałeś przywódcę o nas? – wypluł jadowicie.

– Nie! – Uchiha trzymał mężczyznę za szyje. – Przysięgam. Nic nie mówiłem – mówił już z coraz większą trudnością. – Nie chciałem zdradzać wioski ani was. Mówiłem niepotrzebne informacje.

Itachi pchnął Kayate na ścianę.

– Co dokładnie powiedziałeś? – zapytał na pozór spokojnie.

– Powiedziałem, że kilka razy byłem pewien, że ktoś mnie śledzi jak idę do kryjówki – tłumaczył się.

Kayate drżał. W jego zielonych oczach widać było przerażenie.

– Gdzie obecnie przebywa Fū?

Kayate przełknął głośno ślinę. Wiedział, że od tego, co powie będzie zależeć jego życie. Zdrajcą jest się tylko jeden raz i to na zawsze.

– Grota w północnym klifie. Da się tam dotrzeć tylko ze strony morza.

Hinata wytężyła wzrok, aby dotrzeć do najdalej położonego punktu na północ. Widziała jeszcze pojedyncze groty. Ale jej Byakugan nie dotarł do morza.

Nagle Kayato aktywował pułapkę.

Dziesiątki senbon wystrzeliły z umieszczonych w skałach automatycznych kuszy. Itachi, widząc ruch wcześniej swoim Sharinganem, złapał Hinatę za rękę i gwałtownie pchnął ją za skałę, a sam odskoczył.

Hinata krzyknęła. Dopiero po chwili zrozumiała w jakiej sytuacji się znaleźli. Była skupiona na tym, co działo się parę kilometrów od niej tak, że nie zauważyła, co się działo tuż obok. Wstała z klęczek i potarła policzek, wytarła ściekającą krew. Uchiha popchnął ją, powodując drobne obrażenia, ale… uratował jej życie. Po raz drugi.

Hinata spojrzała na mężczyznę, a on spojrzał na nią. W jego oczach rzadko było widać tak wyraziste emocje jak teraz.

Itachi był zarówno okrutny, jak i łagodny, więzień i strażnik, oprawca i obrońca, a sprzeczność pochłaniała go w środku. Hinata desperacko chciała, aby odpowiedzi były łatwe.

– Zabiłaś kogoś? – spytał nagle Itachi. Wyraz twarz Itachiego zmienił się w srogi.

– Nie, nigdy.

Uchiha pokiwał głową. Kayate krzyknął, miał wbite w ciało kilka zatrutych senbon, nie zdążyłby odskoczyć, ale miał chociaż nadzieję, że skrzywdzi pozostałą dwójkę. Nie miał odwrotu. Wiedział, że zadarł z niewłaściwą osobą i musi za to zapłacić.

– Możesz się odwrócić, jeśli chcesz – mruknął do dziewczyny.

– Dlaczego?

– Wydajesz się za delikatna na takie rzeczy – stwierdził.

– Nie chcę być delikatna, chcę być silna.

Kayate stanął gniewnie i wyzywająco, mrużąc z nienawiścią oczy. Itachi szybkim ruchem skręcił mężczyźnie kark.

Nie zamknęła oczu. Patrzyła. W te gasnące, zielone oczy…

***

Deidara odepchnął jej atak. Hinata szybko obniżyła się i spróbowała zablokować jeden z punktów chakry na brzuchu. Blondyn zrobił unik. Zamachnął się. Dziewczyna złapała jego rękę i przebiła punkt na ręce. Deidara wyrwał rękę i uderzył ją nogą. Hinata odskoczyła.

Itachi wkroczył do pokoju, a za nim wszedł Okashi.

Hinata dezaktywowała Byakugana i zrezygnowała z pozycji bojowej.

– To pora na medytacje? – spytała.

Po treningach z Itachim i Deidarą wreszcie czuła się silniejsza. Wiedziała, że zrobiła spory progres. Opłacało się niemal nieustannie używać Byakugana.

Mimo niezbyt przyjaznej rozmowy, Hinata czuła, że zbliżyła się do Itachiego. Wiedziała, ile kosztowało go takie otwarcie się przed nią. Zbudowała z nim nić porozumienia.

Uchiha pokręcił głową.

– Kiedy będziemy znowu medytować? – dopytywała się.

Itachi podszedł bliżej dziewczyny. Widział w jej oczach, że zależy jej na wspólnym spędzeniu czasu. Skierował dwa palce dłoni na jej czoło i dotknął go. Szybko oderwał palce, a Hinata zasłoniła rękami czoło. Jej mina wyrażała niezrozumienie.

– Innym razem, teraz zabieram Deidarę, ale chociaż Okashi z tobą zostanie. Skompletujemy ekwipunek – rzucił do blondyna.

– Będziesz mogła mnie pogłaskać – mruknął kot.

– Już, danna, już. – Deidara chwycił za płaszcz.

Itachi przywołał małego kruka, któremu podał zwój.

– Do Konan – szepnął, a ptak wyfrunął z ich kryjówki.

Hinata zastanawiała się jakie informacje chce przekazać ich łącznikowi.

*****

Informuję wcześniej, że rozdział 8 będzie mega krótki, za to 9 bardzo rozbudowany. Czujcie się ostrzeżeni.

Poważnie się zastanawiam, czy nie zmienić wieków bohaterów, czyli nie przesunąć akcji Naruto Shippuuden o dwa lata. Doradźcie mi coś :D. (Więcej w odpowiedzi na komentarz Kyōko.)

Talon

Akcja będzie niedługo. Też nie chcę gnać na siłę. Hinata musi oswoić się z myślą bycia w organizacji, potęsknić za rodziną i zaufać Itachiemu oraz Deidarze. (Dla niecierpliwych pierwsza scena nakierowująca na paring ItaHina będzie w rozdziale dziewiątym.)
A do punktu kulminacyjnego jeszcze daleko. 
Dziękuję za komentarz. ♥

K.

Dziękuję za uwagę. Błąd poprawiłam :).
Deidara w moim opowiadaniu jest właśnie taki beztroski, trochę bezczelny i bezpośredni. Chciałam stworzyć go także takim... niezbyt normalny. Cóż, czy osoba zabijająca z taką łatwością jest na pewno normalna? Nie sądzę :D.

Kyōko

Fanfiction rozgrywa się przed powrotem Naruto do Wioski, czyli Hinata powinna mieć 15 lat. Jednak nie chcę, aby odbierano ich przez młody pryzmat wieku. Prawda jest taka, że w moim wyobrażeniu Hinata niedługo powinna mieć osiemnaście lat i tak chcę, aby ją odbierano - teraz ma siedemnaście zaś, gdy będzie zbliżać się do Itachiego, to już będzie pełnoletnia (lub będzie bliska osiemnastego roku życia). 
Cóż... w uniwersum Naruto wiek pokazywany jest trochę inaczej. Dorosłość jest inaczej ukazana. 
Dzieciństwo - Hanabi, która poniżej siódmego roku życia walczy o przywództwo w klanie, nie mówiąc o tym, że samej walki musiała nauczyć się wcześniej, Neji w wieku czterech lat dostaje znak klątwy.
Wiek trzynastu lat (a nawet wcześniej - np. Itachi) - Ninja może walczyć, zabijać, zarabiać, być w ANBU, Lee ma przyzwolenie społeczne na picie alkoholu. 
Wiek piętnastu lat - Shikamaru pali papierosy, zaczyna się wojna, więc idą na wojnę, Sasuke dołącza do organizacji przestępczej. 
Naturalne jest, że u nich dorosłość zaczyna się w wieku szesnastu lat, a dojrzałość już wcześniej. Sama miała zagwozdkę jak to wszystko ugryźć, bo ja osobiście nie wyobrażam sobie seksu w tak młodym wieku, ale pójścia na wojnę tak samo. Podsumowując, chciałabym bardzo, aby czytelnicy odbierali Hinatę jako siedemnastolatkę, która wkrótce osiągnie pełnoletniość.
Kyōko, czekam z niecierpliwością na twoją opinię i dalszą dyskusję :D.

Lys andra
Lysandro, widziałam, że odpowiedziałaś już na mój komentarz, jednak publikuję moją wcześniejszą odpowiedź, ponieważ chcę, aby inni też poznali moje zdanie.

Deidarę kreowałam na dzieciaka! Wiem, że nie każdemu się to może spodobać. Prawda jest taka, że mało co o nim napisałam - na niego przyjdzie jeszcze pora, nie mogę odkrywać wszystkich kart jednocześnie, bo było by nudno :D.

Chciałam nie pozostawić wam wątpliwości:
Deidara nie jest zdrowy psychicznie - trauma z dzieciństwa, beztroskie zostanie płatnym zabójcą a nawet terrorystą.
Itachi - wybicie całej rodziny nie mogło nie ciągnąć za sobą negatywnych skutków.
Hinata - poniżanie przez ojca, Neji'ego i Hanabi; traktowanie jej z góry; zakładanie, że nic nie potrafi i nie jest godna zostać spadkobiercą.
W świecie ninja nikt nie jest zdrowy psychicznie i wszystko niesie za sobą negatywne skutki - po prostu niektórzy lepiej sobie radzą ze swoją traumą.