Rozdział 14

Granice istnieją. W końcu każdy je dostrzega, ale zawsze za późno.

– Hi–na–ta.

Cichy głos zbudził dziewczynę. Hyūga podniosła się z leżenia do siadu i przetarła oczy.

– Deidara–kun? – spytała. – Mówiłeś coś?

– J–ja… źle się czuję – wyjęczał.

Spojrzała na mężczyznę, który leżał obok niej. Dłonią wymacała po ciemku jego mokre czoło.

– Masz gorączkę i to wysoką. – Jej głos zadrżał.  

Deidara oddychał szybko.

– Hidan–san, proszę, obudź się – powiedziała i lekko potrząsnęła mężczyzną.

– Hyūga, o co chodzi? – spytał zaspany. 

– Deidara–kun ma gorączkę. Musisz mi pomóc. 

– Cholera. – Wyszedł z namiotu i podpalił gałąź o lekko tlące się ognisko. Światło oświetliło Deidarę.

Mężczyzna był cały spocony, a jego mięśnie napięte. Twarz miał wykrzywioną z bólu. 

Hinata odwiązała bandaż nałożony na poparzenie. Przyłożyła dłoń do ust. 

– To wszystko przeze mnie. Mogłam oszczędzać chakrę, a bezsensu z niej korzystałam. Mogłam wszystko spożytkować na leczenie i nie miał byś już tego oparzenia.

– Cholera, źle to wygląda – parsknął Hidan.

Ręka była zaczerwieniona. Ramię było pełne pęcherzy z płynem surowiczym. 

– Możliwe, że wdało się zakażenie – odpowiedziała Hinata. – Potrzebuję ziół. Najlepiej od razu aptekę albo szpital. Potrzebny mi jest mleczan… Zapomniałam jaki. Z tego stresu – przyznała.

– Hyūga, przestań panikować! W tej chwili! 

Hinata spojrzała na Hidana. Wzięła głęboki oddech.

– Postaram się – odpowiedział

– Jakich ziół? – spytał od razu Hidan. – Może dam radę znaleźć.

– Najlepiej ashitabę i szałwię. Widziałam niedaleko babkę lancetowatą, która też się nada. Wiesz jak wygląda?

– To może od razu się pomodlę – zażartował Hidan, ale nikt się nie zaśmiał.  – Chyba wiem jak wygląda. Niska roślina o takich owalnych liściach, tak? 

Hinata pokiwała głową. Wzięła podróżny, emaliowany garnuszek. Napełniła go wodą z rzeki, którą zagotowała nad ogniem. Jedną ręką trzymała przez szmatkę gorący garnuszek, a drugą szperała w apteczce. Miała tam zebrany przed podróżą dziki bez. Zrobiła z niego napar i podała Deidarze.

– Uważaj, gorące.

Kobieta podniosła głowę Deidary i pomogła mu się napić.

– Un, co to było?

Jego oczy były zamglone. Jego klatka piersiowa szybko unosiła się i opadała. 

– Napar. Zbije ci trochę gorączkę.

– Jest mi tak gorąco, danna. Wszystko mnie boli – wyjęczał z bólu. 

– Hyūga! – krzyknął. – Znalazłem babkę lancetowatą i Fū.

– Dei! – Dziewczyna rzuciła się na mężczyznę. – Będzie dobrze – powiedziała do niego i pogłaskała po włosach. – Co mu jest?

– Choroba oparzeniowa albo zakażenie – powiedziała.

Hinata zdjęła opatrunek i przemyła ranę. Następnie z jej dłoni popłynęła chakra. Po chwili nałożyła świeży bandaż. Sprawdziła jeszcze złamaną nogę Deidary, jednak nie ujrzała żadnych niepokojących objawów. Noga była unieruchomiona, złamanie było zamknięte.

– Mam za mało chakry, aby go uleczyć. – Westchnęła. – Mam nadzieję, że chociaż trochę pomogłam – powiedziała i poszła robić kolejny napar.

– Itachi też nie jest w najlepszym stanie – mruknął Hidan. – Nawet się nie obudził, gdy rozmawialiśmy.

***

Neji i Kō doszli do bramy głównej, gdzie czekali na nich Kiba i Shino. Inuzuka pomachał dłonią. Akamaru szczeknął głośno i zamerdał ogonem. 

– Dobrze, że jesteście chwilę wcześniej – powiedział Kiba. – Czeka nas długa podróż. Najpierw wybierzemy się do Takigakure, a potem do Kusagakure. 

– Mieliśmy podróżować do jednej wioski – zauważył Kō. – Tak powiedziała Hokage–sama.

– Tsunade–sama powiedziała też, że to misja tylko dla mnie, Shino i Neji’ego – wycedził Kiba. –  Jeśli jesteś tutaj dla Hokage a nie dla Hinaty, to nam nie pomagasz.

– Jak śmiesz tak mówić – odpowiedział Kō. – Opiekowałem się panienką Hinatą, odkąd ta skończyła trzy lata.

Aburame przytrzymał Kibę, który już rwał się do rozpoczęcia kłótni.

– Doceniamy, że do nas dołączyłeś, jednak zależy nam, aby przeszukać jak największą ilość małych wiosek, w których jeszcze nie było klanu Hyūga – wytłumaczył spokojnie Shino.

– Rozpocznijmy już naszą wyprawę. Jak powiedział Kiba, czeka nas długa podróż. Porozmawiamy w drodze – mruknął Neji. – A i Kiba, pamiętaj, że Hinata znaczyła dużo dla nas wszystkich – podkreślił.

***

Hinata weszła do pokoju Itachiego i nie zamieniła z nim ani jednego słowa. Mechanicznie zaczęła go leczyć swoją chakrą. Oczy Uchihy zaczynały krwawić, gdy tylko chodził albo gwałtownie wstawał z łóżka. Zmieniła bandaż na nowy.

Itachi zbladł, jego skóra była niemalże biała i bardzo zimna. Na ciele miał siniaki. Jego oczy były spuchnięte. Leżał na plecach. Przez dwa dni głównie spał i nie chciał jeść.

– Czujesz się już lepiej? – spytała, gdy odeszła od łóżka Itachiego.

– Lepiej – odpowiedział słabym głosem. – Dziękuję, że pytasz.

– Muszę wiedzieć, czy moje leczenie daje pozytywne skutki.

– Rozwinęłaś swoje umiejętności. Jestem pewien, że czytasz po nocach książki medyczne. – Zaśmiał się słabo. – Powinnaś odpocząć. 

– Dlaczego ze mną rozmawiasz? Przecież wykonałeś zadanie, sprowadziłeś mnie do organizacji – odpowiedziała z urazą. – Miałam cię za innego człowieka… Myślałam, że ludzkie życie jest dla ciebie ważne. 

– Posłuchaj…

– Jesteś niegodziwy. – Głos Hinaty był tak cichy, że nawet ona ledwo go słyszała, ale to wystarczyło, aby Itachi zamilkł. – M–myślałam, że jesteśmy tutaj w dobrym celu, ale myliłam się.

Uchiha przez chwilę nic nie mówił. Westchnął.

– Mówiłem, że ukrywam przed tobą pewne sprawy. Jedną tajemnicę już poznałaś? Czy nadal mi ufasz? 

Ton jego głosu sprawił, że włosy stanęły jej wzdłuż karku.

– J–ja… – zająknęła. – Nie wiem tego.

– Ja ci zaufałem. Reagujesz tak, jak przewidziałem. Nie oczekuję tego, że to zaakceptujesz. Poświęcając jedną osobę, uratowaliśmy całą wioskę.

– Całą wioskę… – wyszeptała. 

– Na regale po lewej – zaczął. – Z wstęgą. 

Hinata zamilkła. Spojrzała na mężczyznę. 

– Jeszcze w trakcie walki odebrałem Cee wiadomość od Raikage.

Hinata sięgnęła po zwój, odwinęła wstęgę i przeczytała.

Rozkaz Raikage – atak na Wioskę Dźwięku.

– Och – skwitowała. Zasłoniła usta. Uspokoiła się szybko, przywołując na twarz powagę. – Przepraszam. 

Hinata spuściła twarz. Zacisnęła mocno oczy.

– Zanieść zwój Fū. Może będzie w stanie go przeczytać.

– Nadal jest zła na ciebie i na Deidarę – powiedziała Hinata. – Czemu wcześniej o tym nie powiedziałeś? 

Itachi westchnął.

– Informację ze zwoju przeczytał mi Hidan, a następnie wyruszył do Wioski Dźwięku, aby zlikwidować wcześniej wysłane oddziały z Kumogakure. 

– Hinata – zawołał i machnął ręką, aby przybliżyła się do niego.

Itachi pociągnął się do pozycji półleżącej i po omacku znalazł twarz dziewczyny. Złapał jej policzek i przybliżył do siebie. Delikatnie musnął ustami jej czoło.

– Nie złość się na mnie – wyszeptał.

Serce waliło jej z emocji, których nawet nie potrafiła zidentyfikować.

– Odpoczywaj – odpowiedziała i wyszła z pomieszczenia.

***

Hinata zapukała do pokoju Itachiego i weszła do środka. Na rękach niosła tacę.

– Przyniosłam ci herbatę i jedzenie.

– Ryba z ryżem? Dobrze czuję? 

Itachi podniósł się na rękach do pozycji półleżącej.

– Tak. A dokładnie łosoś i jeszcze pomidory do tego. 

– Uwielbiam łososie – wymruczał Okashi i wyszedł spod pościeli. Przeciągnął się. – Dawno ich nie jadłem!

– Okashi–kun! To dla Itachiego – powiedziała od razu, widząc jak kot szykuje się do skoku. 

– Itaaaachiii, daj mi połowę! – Piskliwy głos odbił się od ścian.

– Mniejszość – powiedział twardo Itachi.

– Ale taką większą mniejszość. Miau!

Okashi pacnął go łapą. Itachi pokiwał delikatnie głową i pogłaskał kocura za uszami.

– Jak twoje oczy?

– Bolą, ale już nie krwawią.

Hinata usiadła na skaju łóżka Itachiego i dotknęła dłonią skroni mężczyzny. Odsunęła się delikatnie i popatrzyła na usta Itachiego, zastanawiając się nad ich fakturą. Przez chwilę, może ułamek sekundy, czuła chęć połączenia ich ze swoimi.

– Bandaż nie jest przemoczony – poinformowała. – Zobaczę później, czy już się wygoiło. Myślisz, że jesteś w stanie otworzyć oczy?

– Mam nadzieję. 

– Smacznego – powiedziała Hinata.

– Dziękuję.

Itachi zaczął spożywać posiłek.

– Fū ci wybaczyła – zaczęła Hinata. – Deidarze też.

– To dobrze – odpowiedział Itachi. – Co z jego stanem zdrowia?

– Gorączka minęła mu wczoraj, dzisiaj już chodzi po górach.

Hinata zasłoniła swoje oczy, jakby chciała zapomnieć, co widziała zaledwie godzinę temu.

Itachi parsknął.

– Ze złamaną nogą? – Zaśmiał się.

– Jak pogodził się z Fū, to dostał skrzydeł – powiedziała zażenowanym tonem. – Ignoruje moje zalecenia – przyznała.

Itachi wypił łyk herbaty. 

– Co mu powiedziałaś?

– Kazałam mu leżeć w łóżku i odpoczywać.

– A on co zrobił?

– Wybrał się nad staw z Fū.

Itachi pokręcił głową. Uśmiechnął się. Dokończył posiłek, oddając obiecaną część kotu. Okashi próbował zgarnąć więcej łososia, wykorzystując ślepotę Itachiego, ale Hinata przytrzymała chciwą łapę kota.

– Hinata, mam coś dla ciebie – powiedział, gdy odłożył tacę na szafkę nocną. – Załóż na lewy mały palec.

Itachi sięgnął do szafki.

Hinata zamrugała oczami z wrażenia.

– To pierścień organizacji.

– Zasłużyłaś – odpowiedział. – Konan mi go dla ciebie dała, gdy ostatnio tutaj była.

Dziewczyna założyła pierścień w kolorze szaroniebieskim. Miał inskrypcję oznaczającą zależnie od interpretacji niebo albo otchłań. 

– Dziękuję.

– Pasuje? – spytał.

– Tak – odpowiedziała. – Czy Fū też go dostanie?

– Nie teraz i nie w najbliższym czasie. – Westchnął. – Fū ma w sobie demona. Musiałaby udowodnić, że sama potrafi odebrać innego bijū. Oczekujemy od niej lojalności i tego, że dla pokoju poświęci podobnych sobie.

– A czego oczekujecie ode mnie?

– Także lojalności. Nie jesteś i nie byłaś tutaj od walki. Jestem zły na siebie, że w ogóle musiałaś walczyć. Mamy cię od tropienia i dokładnie tego oczekujemy. 

Przez chwilę zapanowała cisza.

– Demon o dziewięciu ogonach… Nie chcę, abyś dowiedziała się na razie, w kim jest on zapieczętowany… – powiedział cicho. – Byłabyś na to gotowa poświęcić kogoś ze swojej własnej Wioski?

– Nie – wyszeptała gorzko. – Jeszcze nie.

Itachi nie odpowiedział.

– Proszę, powiedz mi… – Jej głos się załamał.

– Hinata–sama… – skarcił.

– Kiedy zamierzasz mi powiedzieć? Co jeśli dowiem się przypadkiem?

– Jeśli spróbowałabyś go przekonać… Mógłby umrzeć ze starości. Wymagalibyśmy tylko…

– Lojalności – dokończyła.

Itachi pokiwał lekko głową.

– Dokładnie – dodał.

Zapanowała cisza. Hinata zacisnęła dłonie kolanach.

– Chcę sprawdzić jak się goją twoje oczy – rzekła i sięgnęła do bandażu. Powoli odwinęła materiał i zabrała gaziki.

– Spróbuj powoli je otworzyć.

Itachi powoli rozchylał powieki. Gdy otworzył je do połowy, zaczął intensywnie mrugać. Białka oczu Itachiego były przekrwione. Na chwilę oślepiło go światło pochodni. 

– Widzę, jest dobrze. Czuję tylko, że mam bardzo przesuszone oczy. 

– Przez większość czasu nadal noś bandaż – odpowiedziała. – Dopiero później przyzwyczajaj się do częstszego otwierania oczu.

***

– Gdzie są Itachi i Deidara? – pytała Hinata. 

– Nie wiem właśnie – odpowiedziała Fū, nerwowo drapiąc się pod nosem. – Poczytamy książki? A i mamy nowy raport od Hidana i Sasoriego – mówiła szybko.

–  Sprawdzę Byakuganem, może zobaczę ich w Wiosce. – Uśmiechnęła się i aktywowała swoje kekkei genkai.

– Hidan pisze, że w Wiosce Dźwięku nie ma już shinobi z Kumogakure. A Sasori poluje na jednoogoniastego z tą nową dziewczyną… Chyba miała na imię Akumu. – Fū spanikowała, pociągnęła Hinatę za rękę i zaprowadziła do stołu. – Może jesteś głodna?

– Nie, dziękuję – odpowiedziała Hinata. – Po prostu chcę znaleźć Itachiego. Powinien odpoczywać. Jeśli poszedł na spacer z Deidarą, to…. – Hinata spochmurniała. 

– Eh, nie umiem kłamać! Hi–na–ta–chaaaaan! – krzyknęła żałośnie. –  Twoja rodzina jest w Wiosce!

– Słucham? – spytała Hinata. – Moja rodzina? – Oczy dziewczyny wyrażały smutek.

– Tak! Deidara zauważył kogoś z białymi oczami! Przeszukiwał lasy przed Wioską Wodospadu i znalazł jakiegoś Hyūgę. Itachi poszedł za nim, nie wiem, po co… – urwała. – Ale kazali mi cię tutaj przetrzymać.

Z Fū zeszło całe napięcie.

– Itachi jest w złym stanie. Dlaczego cię tutaj zostawił, a sam poszedł? – spytała zatroskana.

– Marudził coś, że jest ode mnie silniejszy, nawet gdy ledwo widzi, a to nie prawda przecież! – Założyła ręce na biodrach i uniosła brodę do góry.

–  Chcą z nimi walczyć? – spytała cicho Hinata. – Muszę ich powstrzymać. 

Hinata zerwała się z nóg i zaczęła biec przed siebie. Wyszła z kryjówki, a Fū poleciała za nią. Hinata miała nadzieję, że zdąży na czas. Jej Byakugan nie widział jeszcze granicy Wioski Wodospadu. Liczyła, że szybko ich znajdzie.

*****