Rozdział 18

Miłość jest ślepa, dlatego lubi ciemność.

Tadeusz Gigger

– Nie wyspałem się. – Hidan ziewnął.

– Koszmary? – spytał Itachi.

Hidan pokiwał głową.

– Ty chociaż możesz przytulić się do Hyūgi. Deidara ma tą swoją bijū. A ja czasem przytulałem się do Konan – powiedział smętnie.

– Nasz przywódca o tym  wiedział? – Itachi spojrzał się na mężczyznę. – Znajdź sobie jakąś – dopowiedział.

– Nie mam czasu – odpowiedział. – I nie chcę. Chociaż może tu zostanę, to się przypałętają.

Itachi zaśmiał się lekko.

Okashi przyszedł do jadalni i wskoczył na stół. Hidan wyciągnął rękę, aby pogłaskać kota.

– Myłeś ją w ogóle? – spytał Okashi.

Hidan zaśmiał się.

– Kupiłem dla ciebie rybę, a ty nie chcesz dać się nawet pogłaskać.

– Miau, no może troszkę. Ale nie dotykaj ogona!

Hidan przejechał dłonią po puszystej sierści kota. Okashi zamruczał.

– Konan… przed śmiercią… znalazła jakiegoś użytkownika lawy – powiedział do Itachiego.

– Masz jakieś informacje?

– Nie dużo, na pewno była to kobieta z Iwagakure.

– Deidara powinien coś wiedzieć. W końcu mieszkał tam przez długi czas – odpowiedział Itachi.

 

***

– Itachi–kun! Przestraszyłam się – powiedziała Hinata, łapiąc się za serce. Zapatrzyła się na mężczyznę, który był bez koszulki.

– Przepraszam.

Itachi zbliżył się do dziewczyny i złapał ją za biodra. Przybliżył się, żeby ją pocałować.

– Co robisz? – spytała nagle. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

Czarne oczy przeszyły białe.

– Sugerujesz, że nie wiesz?

Nie odpowiedziała, jednak ciało jednak nie miało oporów, by przemówić za nią.

Połączyli swoje usta. Jego pocałunek podsycił jej pożądanie. Złapała go za szyję. Itachi dotknął jej obojczyka, aby po chwili złożyć tam delikatny pocałunek.

Gorący ogień namiętności, spalił wszystkie zahamowania. Całował ją tak namiętnie, że aż wywołał u niej zawroty głowy. Hinata odpowiedziała na jego pocałunek, nie siląc się na wcześniejszą delikatność. Dłońmi przejechała po jego muskularnym torsie.

Itachi oderwał swoje usta, jednak po chwili zszedł pocałunkami na jej dekolt. Jedną rękę położył na jej plecach, a drugą na jej piersi, ściskając ją. Hinata nie mogła pohamować jęku.

Instynktownie przylgnęła do niego.

Itachi zaczął obejmować jej udo. Przesuwał swoją dłoń w górę i w dół, doprowadzając ją do szaleństwa. Bez uprzedzenia podniósł Hinatę i położył na łóżku.

– Kocham cię – zaczął Itachi, przerywając pocałunki. Patrzył jej głęboko w oczy.

Serce Hinaty zabiło mocniej. W końcu pierwszy raz w życiu usłyszała, że ktoś ją kocha.

– Żałowałbym gdybym ci tego nie powiedział. – Pocałował ją żarliwie.

– Ja…

– Ciii Nie musisz nic odpowiadać.

Pokonał jej nieśmiałość. Rozbroił ją.

 

***

– Co z Uzumakim? – spytał Hidan, bawiąc się koralikami swojego różańca. – Opracowałeś plan?

– Częściowo. Dziewięcioogoniasty jest jak na razie pod dobrą ochroną. Potrzebujemy przynęty, aby wywabić do z Wioski.

– Mogłeś mi powiedzieć wcześniej – powiedziała cicho Hinata, wychodząc z ukrycia.

– Przysłuchiwałaś się – stwierdził Itachi i oparł się o ścianę.

– Jesteście ninja, chyba umiecie rozpoznać chakrę innej osoby – mruknęła Hinata.

Itachi uśmiechnął się, słysząc kąśliwą uwagę z ust dziewczyny.

– Nie była to istotna kwestia.

– Dlaczego tak sądzisz? – spytała Hinata. Czuła gniew, który trzymała wewnątrz siebie i nie pozwalała mu przemówić.

– Nie chcemy zabić Naruto, chcemy, aby do nas dołączył. Nasz przywódca twierdzi, że Uzumaki mógłby być jego zastępcą.

– Słucham? – spytała Hinata.

– Co? – spytał Hidan równie zdziwiony.

– Nasz przywódca pochodzi z klanu Uzumaki – odpowiedział Itachi.

– Widziałeś go? – wyszeptał Hidan, jakby taka informacja miała być tajemnicą, której inny nie powinni usłyszeć.

– Nie – zaprzeczył. – Konan mi zawsze dużo mówiła… Naruto nie dość, ze ma cechy klanowe silnego rodu, to jeszcze bardzo przypomina swojego ojca. Minato Naminakaze był potężny, a jego syn staje się coraz lepszy.

– Naruto–kun jest synem czwartego Hokage?

Itachi pokiwał głową.

– Tak, jego żona, Kushina była przyjaciółką mojej matki. Naruto wygląda niemalże identycznie jak ojciec.

– Czyli Naruto jest względnie bezpieczny? – upewniła się Hinata.

– Względnie.

 

***

 

Hinata aktywowała Byakugana. Przepływ chakry w ciele Deidary był silny i mielił się w odcieniach fluorescencyjnego błękitu. Dostrzegła jego krytyczne punkty tanketsu i ruszyła do przodu.

Deidara zdetonował bombę. Hinata odskoczyła. Zaatakowała. Zablokowała mu dwa punkty na ręce.

Deidara odskoczył w górę, rzucił gliniane ptaki na ziemię. Pył rozniósł się po otoczeniu.

Hinata podążyła w kierunku chłopaka. Mignęła jej przed oczami postać Kō. Nie dość, że nawiedzał ją w snach, to jeszcze na żywo. Kō zniknął z jej oczu, a na jego miejscu pojawił się uśmiechnięty Naruto. Kolejny niespodziewany wybuch powalił ją na ziemie.

– Cholera, Hinata!

– Nic ci nie jest?! Hinata, słyszysz mnie?!

Obuch zagłuszył jej słuch. Hinata mrugała oczami, ale wciąż widziała bezkształtne, rozmazane plamy. Kręciło jej się w głowie, a świat wirował.

Zemdlała.

 

***

 

Hinata poczuła coś na twarz. Zmarszczyła czoło i ostatecznie wybudziła się ze snu.

– Ja… chciałbym być z tobą na zawsze.

Zaskoczona niespodziewanym oświadczeniem Hinata ponownie podniosła głowę, a jej tętno gwałtownie wzrosło. Wpatrywała się w niego przez długą chwilę, czekając, aż bicie jej serca się uspokoi.

Hinata pokręciła głową, z jednej strony niedowierzając w słowa Itachiego, z drugiej nie do końca ufając swojemu słuchowi. Z tyłu głowy czuła niespokojne mrowienie. Miała wrażenie, że pomimo dobrych słów, Itachi coraz bardziej pogrążał się w ciemność. I ciągnął ją za sobą.

 

***

 

– Co się wtedy stało? – spytał Itachi.

– Zdekoncentrowałam się – wytłumaczyła. – Miałam przewidzenia.

– Dlaczego?

– Wyrzuty sumienia? – Westchnęła. – Te wszystkie kłamstwa, niedopowiedzenia, wypadki… Powinnam przestać ci wybaczać.

– Powinnaś – zgodził się. – Ale żałowałabyś tego – stwierdził.

– Dlaczego tak sądzisz? – spytała drwiąco.

– Nie mogłabyś mnie wtedy całować – odpowiedział zadziornie.

– Chcesz tego tak jak ja. Sam byś mnie całował – dokończyła cicho. Nadal niedowierzała, że ma kogoś taki bliskiego jak Itachi. Chociażby to, że się całowała było dla niej całkowicie nierealne. Nie sądziła, że nastanie to tak... szybko.

– Nie. – Pokręcił głową. – Jakbyś chciała, żebym przestał cię dręczyć, odszedłbym.

Przeszedł ją dreszcz, gdy poczuła jego oddech na szyi.

Hinata nie powiedziałaby głośno tego, ale poczuła podniecenie. Motylki w brzuchu spowodowały, że na jej policzkach zakwitł rumieniec.

Itachi pachniał sake, a smakował jak ogień, jak coś pikantnego, ciemnego, tak zabronionego... Może to przez jego historię, może to przez kłamstwa mówione o nim, a może przez jego niedostępność.

Itachi zawsze był kimś nieosiągalnym. Był nukeninem, zdrajcą, mordercą, kimś od kogo powinna trzymać się z dala, a jednak tego nie zrobiła. Jednak tylko ona potrafiła zbliżyć się na tyle, aby go dostać i poznać prawdę o nim.

Uchiha pchnął Hinatę na ścianę. Poczuł jej ciepłe ciało ściśle przylegające do niego.

– Więcej, b–bardziej – jęknęła Hinata. Jej głowa odchyliła się do tyłu, podczas gdy Itachi ponownie ruszył na jej nagą szyję, zostawiając tam ślady. Dziewczyna przejechała paznokciami po jego nagich plecach.

– Jesteś pewna? – spytał, patrząc w jej perłowe oczy.

– Bądź cicho – zbeształa go. Nie chciała myśleć, chciała oddać się przyjemności jakby jutra miało nie być.

Itachi szybko poprowadził Hinatę na łóżko. Pchnął ją, a sam zdjął swoje ubrania. Hinata z czerwonymi policzkami zaczęła pozbywać się swojej bluzki.

Itachi ułożył się na jej gładkim ciele, wtulając się w jej kształty. Tak niewiarygodna bliskość... Nie mogła nawet tego opisać, nic się z tym nie równało. Ta akceptacja, to pożądanie, które czuła.

Po chwili nie było już żadnej subtelności w ich ruchach. Liczył się tylko żar, który rozpalał ich do czerwoności.

Itachi wszedł w nią jednym ruchem, nie siląc się na zbędną delikatność. Nigdy nie był delikatny i w szczególności nie wtedy, gdy jego zmysły dominowały nad zdolnością logicznego myślenia.

– Mocniej – nakazała mimo bólu. Hinata praktycznie zakołysała się pod jego pchnięciami.

– Ach! – krzyknęła jednocześnie z bólu jak i rozchodzącej się przyjemności. Miała wrażenie, że zaraz oszaleje.

Itachi był jak zwierze. Dzikie i nieokiełznane. Włożył dłoń w jej włosy i pociągnął, aby Hinata udostępniła mu swoją szyję. Wgryzł się w delikatną skórę i zaczął pchać szybciej oraz mocniej. Złapał za jej pierś i skierował w tę stronę swoje pocałunki.

Hinata czuła, jakby poraził ją prąd, wydała z siebie długi jęk. Dotknęła jego twarzy i zapatrzyła się w tę czarną otchłań jego oczu.

To, co się wtedy stało, sprawiło, że Hinata niemal zemdlała. Eksplozja przyjemności zalała jej lędźwie, a fala rozkoszy przeszła przez jej ciało. Itachi po chwili do niej dołączył, zastygając w niej.

Przez kilka sekund uspokajali oddechy. Itachi przycisnął swoje czoło do jej.

– Kocham cię, nie zapominaj
o tym – szepnął.

– Itachi–kun. Nie zapomnę – odpowiedziała. – Ja... też coś do ciebie czuję, jeszcze nie potrafię tego wyrazić, ale... ja też cię...

– Ciiii... – Położył jej palec na ustach.

Ekhem...

Miałam blokadę, czy pisać taką scenę i czy na pewno ma być taka ostra 🙈 Scena seksów zaczyna się tekstem z prologu, ktoś pamięta? O i jeszcze chciałam poruszyć temat bólu, pierwszego razu i tak dalej... ja rozumiem, że Hinata jest delikatna, ale jest kunoichi plus nie wszystkie kobiety odczuwają ból przy pierwszym razie. Mnie trochę denerwuje fakt, że często w  fanfikach z uniwersum Naruto pierwszy raz jest bolesny itd., szczególnie, że uprawiając sport można sobie naruszyć błonę, a co dopiero przy ostrych treningach ninja :D.

I ostro zabrałam się za licencjat. To mój priorytet, stąd rzadkie publikacje. Wybrałam bardzo ambitny temat i co jak co, ale chcę obronić się na piątkę :*.

Buziaki i do następnego :D